Από τα παιδικά του χρόνια, ο Χρήστος έχει συνδέσει τη ζωή του με το λιμάνι. Από τότε που ήταν μόλις πέντε ετών, κρατούσε καλάμι και περίμενε υπομονετικά να δει το φελλό να βυθίζεται. Γνωρίζει πια κάθε γωνιά, κάθε σημείο που «κρατάει» ψάρια, όπως και το σωστό δόλωμα που ταιριάζει σε κάθε εποχή ή καιρική συνθήκη.

Η αδυναμία του όμως είναι τα βραδινά ψαρέματα. Εκεί, μέσα στη σιωπή του λιμανιού, βρίσκει τη δική του γαλήνη, μακριά από τη βουή της ημέρας. Το θρόισμα του νερού, τα φώτα που καθρεφτίζονται στη θάλασσα και η αναμονή για το επόμενο τσίμπημα γίνονται για εκείνον ένας μικρός τελετουργικός κόσμος.

Και συχνά η υπομονή του ανταμείβεται. Όπως εκείνο το βράδυ της Δευτέρας, που η θάλασσα του χάρισε όμορφα λιθρίνια· ένα ακόμα σημάδι πως η αγάπη και η εμπειρία του στο ψάρεμα δεν πάνε ποτέ χαμένες.