Ξεθωριασμένη καρτ ποστάλ από το αρχείο του Κανάρη Λιθαδιώτη, βγαλμένη από τη δεκαετία του ’80, ξαναφέρνει μπροστά μας το λιμάνι της Σκοπέλου όπως ήταν πριν την ανάπλαση. Μια εικόνα γνώριμη για όσους το έζησαν τότε – η άμμος της παραλίας να φτάνει μέχρι το νερό, το motor ship Σκόπελος δεμένο ήσυχα, περιμένοντας το επόμενο του ταξίδι.

Γύρω, τα καταστήματα Κυρίτση, Καράβια, Αγραφιώτης, όλα σημεία αναφοράς για τους ντόπιους και τους επισκέπτες. Οι ψαρόβαρκες έδιναν τον δικό τους ρυθμό, με το Ιουλία από την Αλόννησο να κουβαλά αναμνήσεις από καθημερινά δρομολόγια κι ο ήχος από το τρεχαντήρι του Βαγγέλη Γιακείμ να σμίγει με το κύμα. Το καΐκι του καπ. Μανώλη Σοφικίτη, ένας ζωντανός θρύλος, συνεχίζει μέχρι σήμερα να θυμίζει την παλιά ναυτοσύνη.

Κι ύστερα, η αλλαγή. Το λιμάνι μεγάλωσε, άλλαξε, εκσυγχρονίστηκε. Έγινε πιο πρακτικό, πιο προσαρμοσμένο στις ανάγκες του σήμερα, μα ίσως έχασε κάτι από εκείνη την αθωότητα και τη γοητεία του παρελθόντος. Εκείνο το άρωμα της παλιάς Σκοπέλου, με τις αλμύρες να μπλέκονται με τα γέλια των παιδιών στην αμμουδιά.

Πώς σας φαίνεται σήμερα; Είναι πιο «σύγχρονο», πιο άνετο, μα έχει ακόμα ψυχή; Μένει να το πει ο καθένας, κοιτώντας το μέσα από τις δικές του αναμνήσεις.