Με ιδιαίτερα μεγάλη συμμετοχή Σωματείων, Φορέων και Συλλόγων από κάθε γωνιά της Σκοπέλου πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου μια δυναμική συγκέντρωση διαμαρτυρίας, με αφορμή το τραγικό έγκλημα στα Τέμπη.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας και φύλου συγκεντρώθηκαν ενωμένοι, στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα αγανάκτησης και απαίτησης για απόδοση δικαιοσύνης. Με συνθήματα και πανό, οι διαδηλωτές εξέφρασαν τη βαθιά τους θλίψη, αλλά και την αδιαπραγμάτευτη ανάγκη για πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης, απαιτώντας να μην συγκαλυφθούν ευθύνες και να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι.
Η κινητοποίηση ανέδειξε την έντονη κοινωνική οργή και την ανάγκη να μην ξεχαστεί αυτή η τραγωδία, αλλά να αποτελέσει αφορμή για ουσιαστικές αλλαγές, ώστε να μην θρηνήσουμε ξανά αθώες ζωές.
Μεταξύ των ομιλητών και ο ιδιωτικός υπάλληλος Νίκος Ζευγολάτης, ο οποίος είπε:
Κάποτε ο Σεφέρης είχε πει πως ζούμε σε μια χώρα μικρή ένα πέτρινο ακρωτήρι στην Μεσόγειο, μάλλον μετά από δεκαετίες τα πράγματα άλλαξαν και πλεον
Ζούμε στην χώρα που όταν βρέχει πνίγεσαι, όταν φυσάει καίγεσαι και όταν είσαι στο τραίνο ή στο λεωφορείο κοιτάζεις από το παράθυρο όχι τα πανέμορφα τοπία αλλά τον Χάρο που σου χαμογελά.
Κάθε μέρα. Κάθε ώρα. Κάθε ανήσυχο λεπτό.
Ζούμε στην χώρα που νέα παιδιά μπαίνουν σε ένα μοιραίο δρομολόγιο χωρίς προορισμό, θα μπορούσε να ήταν ο πατέρας μας, η μητέρα μας, τα αδέρφια μας, τα παιδιά μας ακόμα και εμείς οι ίδιοι αυτοί οι οποίοι σήμερα θα έβγαινε όλη η Ελλάδα στους δρόμους για να βρούμε δικαίωση
Η τραγωδία στα Τέμπη δεν είναι μόνο ενα θλιβερό δυστύχημα, αλλά μια ανείπωτη απώλεια που αφήνει πίσω τους αμέτρητους πόνους και συναισθήματα. 57 παιδιά, γεμάτα όνειρα και ελπίδες για το μέλλον, χάθηκαν με τρόπο που κανείς δεν μπορεί να αποδεχτεί. Κάθε ζωή που χάθηκε εκεί ήταν ένας κόσμος, μια φωνή που κόπηκε πριν προλάβει να μιλήσει, μια χαρά που έμεινε ατελείωτη, ένα μέλλον που σταμάτησε απότομα. Οι οικογένειες τους, οι φίλοι τους, και όλοι όσοι τους αγάπησαν, συνεχίζουν να ζουν με το βάρος της απώλειας, ενώ η κοινωνία ζητά δικαίωση και υπευθυνότητα για ό,τι συνέβη. Το θύμα δεν είναι μόνο ο αριθμός των θυμάτων, αλλά οι αμέτρητοι άνθρωποι που τους αγαπούσαν και οι αβάσταχτοι πόνοι που η απώλεια αυτών των νέων ψυχών προκαλεί.
Η εικόνα αυτών των νέων παιδιών, που ξεκίνησαν ένα ταξίδι γεμάτο ελπίδες για το μέλλον και τη ζωή, και δεν γύρισαν ποτέ πίσω, θα στοιχειώνει για πάντα την κοινωνία μας. Η τραγωδία αυτή δεν είναι απλώς μια πικρή ανάμνηση, αλλά μια ανοιχτή πληγή που ζητά να ακουστεί. Αυτά τα παιδιά, με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους, έγιναν το σύμβολο της αδικίας και της αμέλειας που στοιχειώνει το σύστημα. Κάθε όνομα, κάθε πρόσωπο που χάθηκε, ήταν μια ιστορία που έμεινε ημιτελής, και η κοινωνία μας δεν θα πρέπει ποτέ να τους ξεχάσει. Ο πόνος των οικογενειών τους είναι αβάσταχτος, αλλά η μνήμη τους και η ανάγκη για αλλαγή και δικαιοσύνη πρέπει να γίνει η φωνή μας.
Οι υπαίτιοι αυτής της ανείπωτης τραγωδίας είναι οι υπεύθυνοι που με την αμέλειά τους και τις εγκληματικές τους παραλείψεις, άφησαν να συμβεί το αδιανόητο. Αυτοί που αντί να προστατεύσουν τις ζωές των πολιτών, άφησαν το σύστημα να σαπίσει από μέσα, αδιαφορώντας για την ασφάλεια και την ευημερία της κοινωνίας.Οι ελλείψεις στην ασφάλεια και η αδιαφορία για την αναβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου δεν είναι απλώς λάθη, αλλά συνειδητές αποφάσεις που οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία. Η ατιμωρησία και η έλλειψη ευθύνης από τους αρμόδιους καθιστούν ακόμα πιο επώδυνη την απώλεια, ενώ το αίσθημα της αδικίας συνεχίζει να πληγώνει όλους όσους έχασαν τους αγαπημένους τους. Είναι επιτακτική η ανάγκη για απονομή δικαιοσύνης και για να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, ώστε τέτοια εγκλήματα να μην ξανασυμβούν ποτέ.
Αυτή η τραγωδία δεν μπορεί να ξεχαστεί, δεν πρέπει να ξεχαστεί! Όλοι εμείς που ζούμε και αναπνέουμε για το μέλλον αυτής της χώρας, πρέπει να σηκώσουμε φωνή για τα παιδιά που χάθηκαν άδικα και για τις οικογένειες που μένουν να θρηνούν. Δεν αρκεί να μείνουμε σιωπηλοί μπροστά στην αδικία. Δεν αρκεί να παραμείνουμε αμέτοχοι, καθώς οι υπεύθυνοι συνεχίζουν να κρύβονται πίσω από το κατεστημένο, χωρίς να πληρώνουν για τα εγκλήματά τους.
Η μνήμη των θυμάτων μας καλεί σε δράση! Να απαιτήσουμε δικαιοσύνη, να απαιτήσουμε αλλαγή! Ο πόνος μας είναι κοινός, και η δύναμή μας, η φωνή μας, είναι η μόνη που μπορεί να φέρει την αλλαγή. Ενωμένοι, μπορούμε να σπάσουμε τη σιωπή τους, να απαιτήσουμε τα αυτονόητα και να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά να χαθούν αθώες ζωές εξαιτίας της αδιαφορίας και της αμέλειας. Ο αγώνας για το μέλλον μας, για την ασφάλεια των παιδιών μας, ξεκινά τώρα! Τέλος θα ήθελα να θέσω δύο ερωτήματα:
Είναι δυνατόν ο υπουργός μεταφορών να μην είναι φυλακή αυτήν την στιγμή; Αυτά τα παιδιά πήγαν μια εκδρομή και οι γονείς τους μάζεψαν τα νεκρά σώματα τους απο τα σκουπίδια με μαύρες σακούλες νεκροτομείου.
Μπορεί να το συλλάβει αυτό ανθρώπου νους; Μπορεί να δεχτούν ότι στην σκοπιά τους συνέβη αυτό; Τα παιδιά μας, τα μέλη των νεκρών, στα σκουπίδια; Αν κάτι είχε μείνει απο τη μεγάλη Ελλάδα ήταν ο σεβασμός στους νεκρούς. Πάει κι αυτό. Ξεριζώθηκε σα λουλούδι απο το χώμα. Το μπαζωμένο χώμα.
Σήμερα με την παρουσία του κόσμου σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας εύχομαι αυτές οι ψυχές να βρήκαν δικαίωση , την δικαιοσύνη αναζητούν τώρα και οι υπαίτιοι του εγκλήματος να μπουν φυλακή όσο ψηλές θέσεις και αν έχουν. Για τα παιδιά που χάθηκαν λοιπόν…
Ας είναι αυτή η 28η το ΟΧΙ της δικής μας γενιάς!
