Είναι γεγονός πως, τα τελευταία χρόνια, η μουσική ζωή της Σκοπέλου δείχνει να περιστρέφεται σχεδόν αποκλειστικά γύρω από ένα μόνο είδος: το λαϊκορεμπέτικο. Ωραίο, αναγκαίο, αυθεντικό — αλλά όταν γίνεται η μοναδική επιλογή, παύει να είναι παράδοση και μετατρέπεται σε μονοτονία. Κι αυτό δεν είναι ευθύνη των μουσικών· είναι ευθύνη της ίδιας της σκηνής που έχει αφεθεί να στενέψει.

Οι μουσικοί που παίζουν σήμερα στο νησί κάνουν τη δουλειά τους, αγαπούν αυτό που παίζουν και το υπηρετούν όπως μπορούν. Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί — το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει χώρος για κάτι άλλο. Καμία εναλλακτική πρόταση, κανένα μουσικό στέκι που να τολμά να ξεφύγει από την «ασφάλεια» των ίδιων ήχων.

Η εμφάνιση των τεσσάρων εξαιρετικών κυριών στον Ορφέα, στην εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών απέδειξε πως το κοινό διψά για διαφορετικά ακούσματα. Κι όταν κάτι τέτοιο εμφανίζεται, το κοινό το αγκαλιάζει — χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι το νησί δεν έχει έλλειψη καλλιτεχνών, ούτε έλλειψη κοινού. Έχει έλλειψη επιλογών.

Και ίσως έχει έρθει η ώρα να το πούμε καθαρά:
Η Σκόπελος δεν χρειάζεται “ανταγωνισμό” στο λαϊκορεμπέτικο. Χρειάζεται ποικιλία. Χρειάζεται χώρο για όσους φέρνουν μια άλλη πρόταση.

Μια μικρή μπουάτ, ένα μουσικό καφενείο, μια σκηνή όπου διαφορετικοί μουσικοί μπορούν να δοκιμάσουν, να δημιουργήσουν, να εκφραστούν. Χωρίς να απειλούν κανέναν· απλώς να συμπληρώνουν αυτό που ήδη υπάρχει.

Γιατί το νησί αξίζει μια μουσική ταυτότητα πιο πλούσια από μία μόνο νότα.
Και, όπως απέδειξαν οι τέσσερις κυρίες, το κοινό είναι πανέτοιμο γι’ αυτό.

Γωγώ Παπαζήση, Μάχη Λεμονή, Νένα Αποσέρκογλου, Ιωάννα Μαρούλη ήσασταν υπέροχες..!