Ο Κανάρης περνά, σηκώνει το χέρι του ψηλά. Ένα ζεστό χαμόγελο, μια αυθόρμητη χειρονομία, σαν χαιρετισμός παλιού φίλου. Πίσω από τα decks, σε μια γωνιά φωτισμένη διακριτικά, ο dj Sofos ανταποδίδει με τη δική του ήρεμη, γνώριμη ματιά. Εκείνος, πάντα εκεί. Σαν σταθερός παλμός μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού.

Γύρω τους η παραλιακή γεμάτη κόσμο. Άλλοι περπατούν αργά, άλλοι κοντοστέκονται. Μια παρέα περνά γελώντας, μια γυναίκα χορεύει σχεδόν ασυναίσθητα. Οι ήχοι του dj Sofos δεν καλούν, απλώς συμβαίνουν. Και τότε το σώμα θυμάται: τη χαρά, τον ρυθμό, την ελευθερία.

Η Σκάλα του Βράχου φωτίζεται απαλά. Το μικρό σπιτάκι με τα μπλε παράθυρα, οι πέτρινοι τοίχοι, τα σκαλοπάτια που οδηγούν ψηλά στον Βράχο. Δίπλα στο αυτοσχέδιο dj booth, ένα ποδήλατο με ροζ ζάντες. Δεν είναι απλά μέσο μεταφοράς —είναι δήλωση ελευθερίας, τρόπος ζωής.

Ο Γιάννης —ο “dj Sofos” για όλους— στήνει το δικό του μουσικό καταφύγιο. Λιτό τραπέζι, πολύχρωμα υφάσματα, τα αρχικά “D J S” στο μαύρο φόντο. Μουσική χωρίς φλυαρία, μόνο ουσία.

Οι παλιοί θυμούνται. Ονόματα, νύχτες, τοποθεσίες: Κούνος, Μεσόγειος, Μεϊντάνι… Όποιος τον έχει ζήσει εκεί, είναι τυχερός.
Η Νένα ρωτά στα social αν έχει κρατήσει ακόμα τα μετάξια της. Ένας άλλος μονολογεί:
«Η νυχτερινή ζωή ήταν αλλιώς τότε… αλλά κάτι κρατάει ακόμα.»

Κι είναι αλήθεια. Κάτι κρατάει. Είναι το φως, είναι ο ήχος, είναι ο dj Sofos.

Είναι Αύγουστος!