Παρά τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις που διατυπώνονται εδώ και χρόνια από φορείς και αρμόδιους, η πραγματικότητα παραμένει αναλλοίωτη. Καμία ουσιαστική παρέμβαση δεν έχει γίνει. Ο δρόμος, που κάποτε ήταν οριακά προσπελάσιμος με μικρό Ι.Χ., σήμερα έχει καταστεί σχεδόν απροσπέλαστος, ακόμη και για πιο ανθεκτικά οχήματα.

Η κατάσταση φέτος έχει επιδεινωθεί σε βαθμό που οι επισκέπτες αφήνουν τα αυτοκίνητά τους στην άκρη της ασφάλτου, αναγκάζοντας τη μοναχή Χερουβειμία να κατεβαίνει με το σαραβαλιασμένο Lada 4Χ4 για να τους οδηγήσει μέχρι το μοναστήρι. Ένα μοναστήρι με σημαντική πνευματική, ιστορική και πολιτιστική αξία, που παραμένει ουσιαστικά απομονωμένο.

Η πρόσφατη περιπέτεια της ίδιας μοναχής αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος. Τραυματίστηκε σοβαρά καθαρίζοντας μόνη της τα ξερά χόρτα γύρω από τη Μονή – μια δουλειά που κάνει τακτικά χωρίς βοήθεια. Και παρ’ όλο που η κατάσταση ήταν κρίσιμη, δεν ειδοποίησε κανέναν, γνωρίζοντας πως η πρόσβαση είναι πρακτικά αδύνατη. Τελικά, μια γυναίκα με όχημα 4×4 κατάφερε να τη μεταφέρει στο Κέντρο Υγείας, σώζοντας την κατάσταση την ύστατη στιγμή.

Οι μαρτυρίες των επισκεπτών είναι αποκαλυπτικές: κάνουν λόγο για “κατσικόδρομο”, για έναν δρόμο ντροπής που δεν τιμά ούτε το τοπίο ούτε την πολιτεία. Δεν πρόκειται πια για πολυτέλεια ή ευκολία. Πρόκειται για στοιχειώδη ασφάλεια και αξιοπρέπεια.

Η κοινωνία έχει πάψει να πιστεύει σε “θα” και “προσεχώς”. Η υπομονή εξαντλήθηκε. Είναι η ώρα των έργων. Όχι για να εκπληρωθούν υποσχέσεις, αλλά για να διασφαλιστεί η ζωή, η ιστορία και η πίστη. Πριν να είναι αργά.