γράφει η Αθηνά Πούλιου

Υπάρχουν βιβλία που διαβάζονται γρήγορα και ξεχνιούνται γρηγορότερα. Υπάρχουν όμως και εκείνα τα λιγοστά που, ενώ φαινομενικά είναι γραμμένα για τα παιδιά, απευθύνονται κατά βάθος σε όλους – κυρίως στους ενήλικες που έχουν ξεχάσει να ονειρεύονται… Το «Γιούσουρι» του Ανδρέα Καρκαβίτσα, σε νέα διασκευή από τον Διονύση Λεϊμονή και με εικονογράφηση του Ραφαήλ Ελκάς, ανήκει στην δεύτερη κατηγορία.

Ο μύθος του στοιχειωμένου δέντρου που ζει στον βυθό της θάλασσας δεν είναι απλώς ένα ακόμα παιδικό ανάγνωσμα. Είναι ένας αλληγορικός καθρέφτης της ίδιας της ζωής μας. Ο ήρωας Γιάννος ο Γκάμαρος, μικρός και πεισματάρης, μεγαλώνει κυνηγώντας το άπιαστο. Ξέρει πως το Γιούσουρι είναι τρομερό. Κι όμως, δε διστάζει. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν παλεύουν επειδή έχουν ελπίδες να νικήσουν – παλεύουν γιατί απλώς δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Η αφήγηση του Καρκαβίτσα, μέσα από τα «Λόγια της Πλώρης», παίρνει εδώ μια νέα, φρέσκια πνοή. Ο Λεϊμονής σέβεται το πρωτότυπο και συγχρόνως το καθιστά προσβάσιμο, χωρίς να το ευνουχίζει. Η γλώσσα του είναι στρωτή, ζεστή, καλοδουλεμένη. Οι εικόνες του Ελκάς δεν είναι απλώς καλαίσθητες – μοιάζουν με υποβρύχιες ζωγραφιές που βγαίνουν από όνειρο, γεμάτες μελαγχολία και φως μαζί.

Αυτό το βιβλίο δεν διαβάζεται απλώς. Βυθίζεσαι σε αυτό, όπως ο Γιάννος στο πέλαγος. Και όταν ξαναβγείς στην επιφάνεια, έχεις αλλάξει λίγο. Έχεις ξαναθυμηθεί πως ακόμα κι αν δεν κόψεις ποτέ το δικό σου Γιούσουρι, αξίζει να το κυνηγάς.

Γιατί όπως λέει κι ο επίλογος, πάντα αξίζει να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε για ένα καλύτερο αύριο, όσο αδύνατο κι αν φαίνεται.