Δημοσιεύθηκε στις 30-10-2025 | Συνέντευξη – Επιμέλεια: Αθηνά Πούλιου
Ένας μάστορας που δίνει ψυχή στο ξύλο
Ο Ανδρέας Δέλλιος είναι ένας από τους οργανοποιούς που κουβαλούν μέσα τους μια ολόκληρη παράδοση. Με ρίζες που φτάνουν ως τη Μικρά Ασία και βαθιά αγάπη για τη μουσική, συνδυάζει την παραδοσιακή τεχνική με τη σύγχρονη γνώση. Μιλήσαμε μαζί του για το ταξίδι του, το μεράκι του και τη μυσταγωγία που κρύβεται πίσω από κάθε χειροποίητο μουσικό όργανο.
Οι ρίζες της τέχνης
«Το μικρόβιο της οργανοποιίας μπήκε στην οικογένειά μας από πολύ παλιά.»
Ο πατέρας του, στα μέσα της δεκαετίας του ’50, μαθήτευε κοντά σε έναν Μικρασιάτη ξυλουργό στο Καλαμπάκι Δράμας. Ο μάστορας αυτός είχε σπουδάσει στην Κωνσταντινούπολη, όπου ήδη τότε διδάσκονταν τεχνικές οργανοποιίας. Όταν ο νεαρός τότε πατέρας του Ανδρέα θέλησε να μάθει μπουζούκι αλλά δεν υπήρχαν χρήματα, αποφάσισε να το φτιάξει μόνος του, με την καθοδήγηση του μάστορα. Έτσι γεννήθηκε το πρώτο μπουζούκι της οικογένειας Δέλλιου — κι ίσως και το πρώτο «σήμα» μιας οικογενειακής πορείας που θα συνεχιζόταν για δεκαετίες.
Από το μπουζούκι στο εργαστήρι
«Όταν γεννήθηκα, το σπίτι ήταν γεμάτο μουσικά όργανα.»
Ο Ανδρέας ξεκίνησε να μαθαίνει μπουζούκι σε ηλικία μόλις 8 ετών και στα 17 του έπαιζε ήδη επαγγελματικά στη Θεσσαλονίκη. Λίγο αργότερα, στα 18, αποφάσισε να περάσει από τις νότες στην κατασκευή. Με τη βοήθεια του πατέρα του, ξεκίνησε να μελετά, να πειραματίζεται και να ανακαλύπτει τον μαγικό κόσμο της οργανοποιίας — τότε χωρίς ίντερνετ, χωρίς σχολές, μόνο με μεράκι και επιμονή.
«Η εμπειρία δεν διδάσκεται»
«Η γνώση μπορεί να μεταδοθεί, η εμπειρία όμως όχι.»
Ο ίδιος θεωρεί πως η οργανοποιία δεν μαθαίνεται μόνο με βιβλία ή δασκάλους. Μαθαίνεται με τα χέρια, την παρατήρηση και τη σιωπή του εργαστηρίου. «Ο οργανοποιός είναι εμπειροτέχνης. Πρέπει να αγαπά αυτό που κάνει, αλλά να θυμάται πως πρώτα είναι οι άνθρωποι και μετά η τέχνη», τονίζει.
Το ούτι που έγινε αφορμή
«Ούτε εμβόλιο ούτε αντιβιοτικό υπάρχει για το μικρόβιο της οργανοποιίας!»
Η επαγγελματική του πορεία ξεκίνησε κάπως απρόσμενα. Το 1994, μετά από ένα μάθημα ουτιού, είχε ένα μικρό ατύχημα με τη μηχανή του. Το όργανο καταστράφηκε. Ο οργανοποιός που το είδε του είπε ότι δεν άξιζε να επισκευαστεί. Έτσι, αποφάσισε να το φτιάξει μόνος του — και από τότε δεν σταμάτησε ποτέ.
Η τέχνη του χειροποίητου
«Κάθε όργανο είναι μια ψυχή που περιμένει να της δώσεις φωνή.»
Τι χρειάζεται ένας οργανοποιός;
«Αν δεν νιώθεις τον ήχο, δεν μπορείς να τον φτιάξεις.»
Πέρα από τεχνική γνώση, χρειάζεται αισθητική, υπομονή και πνευματική συγκέντρωση. «Η οργανοποιία απαιτεί εσωτερικά αποθέματα. Κάθε κομμάτι ξύλου έχει τη δική του ενέργεια, και πρέπει να τη σεβαστείς», λέει.
Χειροποίητο ή εργοστασιακό;
Τα εργοστασιακά όργανα, όπως εξηγεί, είναι μαζικά και απρόσωπα. «Ένα χειροποίητο όργανο είναι μοναδικό, φτιαγμένο πάνω σου. Μπορεί να κοστίζει περισσότερο, αλλά αν κρατήσει είκοσι χρόνια, είναι φθηνό. Γιατί πληρώνεις τη χαρά και τη ψυχή που σου δίνει.»
Η σχέση με τον μουσικό
«Δεν υπάρχει γραμμή παραγωγής στην τέχνη — υπάρχει επικοινωνία.»
Ο Ανδρέας βλέπει τους πελάτες του σαν συνεργάτες και φίλους. «Πρέπει να καταλάβεις τον άνθρωπο απέναντί σου, να νιώσεις τι ψάχνει. Μόνο έτσι μπορείς να φτιάξεις κάτι πραγματικά δικό του.»
Η αναζήτηση του τέλειου ήχου
Κάθε όργανο, λέει, έχει τη δική του προσωπικότητα. «Η ποιότητα του ήχου είναι αισθητική και συναίσθημα μαζί. Κάθε όργανο κουβαλά την ψυχή του δημιουργού και του μουσικού που το παίζει.»
Παράδοση και Τεχνολογία
Η οργανοποιία εξελίσσεται, χωρίς να χάνει τον χαρακτήρα της. «Η τεχνολογία μάς βοηθά — ιδιοσυχνότητες, ανάλυση ήχου, CNC μηχανήματα, ανθρακονήματα. Όλα αυτά είναι εργαλεία, αρκεί να μη χαθεί το ανθρώπινο στοιχείο, το ανθρώπινο χέρι και το αυτί…»
Η αξία της συνεργασίας
«Η γνώση πρέπει να μοιράζεται.»
Η ανταλλαγή εμπειριών, υποστηρίζει, είναι απαραίτητη. Αν και σήμερα γίνεται κυρίως διαδικτυακά, χρειάζεται προσοχή στην αξιοπιστία των πληροφοριών. «Κανείς δεν έχει την απόλυτη αλήθεια. Η τέχνη προχωρά όταν οι μάστορες μοιράζονται.»
Η θέση του οργανοποιού σήμερα
Η κοινωνία, όπως λέει, δείχνει όλο και περισσότερο ενδιαφέρον για την τέχνη. «Ο κόσμος εκτιμά τη δημιουργία. Πολλοί άνθρωποι βρίσκουν στα μουσικά όργανα ψυχική ισορροπία. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Άλλωστε αναπτύσεται συνεχώς ο κλάδος της μουσικοθεραπείας.»
Για μια σχολή οργανοποιίας στην Ελλάδα
«Μια σχολή μπορεί να δώσει γνώση, όχι εμπειρία.»
Παρά τις προσπάθειες, δεν υπάρχει ακόμη μια σταθερή κρατική δομή. «Χρειάζονται προγράμματα μαθητείας σε εργαστήρια, επιδοτήσεις, δια βίου μάθηση. Η τέχνη αυτή πρέπει να περάσει στις επόμενες γενιές με σωστό τρόπο.»
Ο Ανδρέας Δέλλιος δεν είναι απλώς ένας τεχνίτης. Είναι ένας αφηγητής που δίνει φωνή στο ξύλο και σχήμα στον ήχο. Κάθε όργανο που φτιάχνει είναι μια ιστορία· μια συνέχεια μιας παράδοσης που δεν σβήνει, γιατί — όπως λέει κι ο ίδιος — «Η τέχνη, όταν γεννιέται από αγάπη, δεν φθείρεται ποτέ.»
Ο Ανδρέας Δέλλιος κατασκευάζει ολόκληρη την οικογένεια του μπουζουκιού — εξάχορδα, οχτάχορδα, τζουράδες, μπαγλαμάδες, ταμπουράδες και ταμπουρομπούζουκα — αλλά και κιθάρες (λαϊκές, ακουστικές, flamenco), λαούτα και ούτια. Παράλληλα, αναπαλαιώνει παλιά όργανα και επισκευάζει νυκτά και τοξωτά έγχορδα.
www.organopoieio-dellios.gr
Πατριάρχου Ιωακείμ 4,
Θεσσαλονίκη, 546 22. GR
Τηλέφωνο:
M: +30 6974 930 484
T: +30 2315 535 719
