Θεσμικό μπάχαλο και κυβερνητικός πανικός μετά την Ερώτηση
για το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου-Βορείων Σποράδων

Άρον – άρον άλλαξε … ρότα η κ. Μενδώνη σχετικά με την υπόθεση του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Αλοννήσου-Βορείων Σποράδων. Με νέα Υπουργική Απόφαση ανακαλεί την προηγούμενη απόφαση της που είχε ανοίξει διάπλατα την πόρτα στις μηχανότρατες μέσα στο Θαλάσσιο Πάρκο. Η κίνηση αυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ομολογία κυβερνητικού πανικού και θεσμικού μπάχαλου.

Μόλις μία ημέρα μετά την κοινοβουλευτική μας ερώτηση προς τα συναρμόδια Υπουργεία (30/10/2025), το Υπουργείο Περιβάλλοντος έσπευσε να ζητήσει ανάκληση της επίμαχης απόφασης, και το Υπουργείο Πολιτισμού, με διαδικασίες-εξπρές, την πήρε πίσω.

Το ερώτημα είναι απλό: Έπρεπε να φτάσει το θέμα στη Βουλή για να θυμηθεί η κυβέρνηση ότι υπάρχουν νόμοι, διαδικασίες και όρια αρμοδιοτήτων;

Η υπόθεση της Αλοννήσου δεν είναι ένα «γραφειοκρατικό λάθος». Είναι υπόδειγμα αυθαιρεσίας και θεσμικής προχειρότητας. Ένα υπουργείο τροποποίησε μονομερώς τους περιβαλλοντικούς όρους μιας προστατευόμενης περιοχής Natura 2000, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Υπουργείου Περιβάλλοντος. Επικαλέστηκε διατάξεις του Ν.4858/2021 που δεν παρέχουν τέτοια αρμοδιότητα, καταστρατηγώντας τον νόμο που η ίδια η κυβέρνηση ψήφισε. Και τώρα, αναγκάζεται να ανακαλέσει την ίδια της παρανομία, λες και τίποτα δεν συνέβη.

Ακόμη πιο προκλητική είναι η εργαλειοποίηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ). Το ΚΑΣ, μέσα σε λίγους μήνες, συνεδριάζει δύο φορές για το ίδιο θέμα και εγκρίνει δύο εκ διαμέτρου αντίθετες αποφάσεις και στις δύο περιπτώσεις «ομόφωνα». Αυτό δεν είναι θεσμική λειτουργία, είναι υπογραφή κατά παραγγελία.

Η κ. Μενδώνη, δεν φαίνεται να λειτουργεί όπως επιτάσσει ο θεσμικός της ρόλος, αλλά μάλλον μεταχειρίζεται το Υπουργείο Πολιτισμού ως προσωπικό της φέουδο.

Δεν παρέχει εξηγήσεις για:

• Το ποιος και γιατί ανακίνησε το θέμα της άρσης της απαγόρευσης αλιείας,
• Ποια ήταν τα επιστημονικά δεδομένα που επικαλέστηκε, και
• Γιατί αγνόησε τις θεσμοθετημένες γνωμοδοτήσεις του ΥΠΕΝ και του ΥΠΑΑΤ.

Τελικά, ένα υπουργείο καταστρατηγεί τον νόμο, εκδίδει παράνομη απόφαση, εργαλειοποιεί το ΚΑΣ για να την «νομιμοποιήσει» και έπειτα την ανακαλεί μόνο του, χωρίς καμία εξήγηση και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής.

Το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο της Αλοννήσου όμως δεν ανήκει ούτε στην κ. Μενδώνη, ούτε στην εκάστοτε κυβέρνηση. Ανήκει στην κοινωνία, στην επιστήμη και στις επόμενες γενιές.

Η ανάκληση της απόφασης, έστω και καθυστερημένα, μας δικαιώνει πολιτικά, αλλά δεν αρκεί. Απαιτείται σαφής θεσμική αποσαφήνιση αρμοδιοτήτων, διαφάνεια στη λειτουργία των θεσμών και ουσιαστικός συντονισμός των υπουργείων. Όσο η κυβέρνηση λειτουργεί με πρόχειρο, αυθαίρετο και παρασκηνιακό τρόπο, καμία προστατευόμενη περιοχή δεν είναι πραγματικά ασφαλής.