Στο καΐκι, τα δίχτυα απλωμένα πολύχρωμα – πορτοκαλί, κίτρινα, ανακατεμένα με φύκια, αλάτι και μόχθο. Ο παράκτιος ψαράς σκυμμένος, με τα χέρια του σκληρά από τον καιρό και τη δουλειά, ξεψαρίζει ένα-ένα τα ψάρια…Δίπλα του, σαν να είναι πάντα εκεί, μια γάτα. Δεν χρειάζεται να της πει κανείς τίποτα. Με το που δένει το σκάφος στο λιμάνι, πηδάει μέσα με θάρρος, σχεδόν θράσος, γνωρίζοντας πως ήρθε η ώρα της ανταμοιβής. Έχει μάθει πως όταν η θάλασσα δίνει, ο ψαράς μοιράζεται. Κι εκείνη, με το δικό της αίσθημα δικαίου, περιμένει καρτερικά τον μεζέ της.

Ανάμεσα σε δίχτυα, κουβάδες και την αλμύρα που έχει ποτίσει τα πάντα, η σιωπηλή τους συνύπαρξη μιλά περισσότερο από λόγια. Είναι μια σχέση που γεννήθηκε μέσα στην ανάγκη, μα άνθισε στην καθημερινή επαφή. Γιατί όταν έχει η θάλασσα, έχει κι ο ψαράς – κι όταν έχει ο ψαράς, έχει και η γάτα…